Hey Rifje,
dank je voor je erkenning

Nu kom je niet meer defensief over op me. Dank je voor je reactie. Het is heel lastig om mijn probleem te bespreken zonder dat het een stem voor of tegen het leven is. Ook voor mij hoor. Het is beladen omdat het toch ook taboe is.Taboe heeft iets van bekrompen gekregen, maar het is gewoon zo dat iedere samenleving taboes heeft, en waarschijnlijk nodig heeft.
Ik heb zelf mijn post teruggelezen, en wat me opviel, was dat ik als titel een zinnetje van Herman Van Veen's prachtige lied gebruikte, "treinen komen soms niet aan". Ik weet niet hoe dat overgekomen is, maar in geen geval ben ik van plan om voor een trein te gaan staan, ik keur dat ook enorm af wanneer mensen dat doen. Waarom lijkt me duidelijk, je gaat dat een machinist niet aandoen. dat liedje stond toevallig aan, en ik vind het zo mooi klinken. Het past bij mn gevoel dat optimisme helaas tekort schiet.
Ik heb inderdaad eigenlijk mijn besluit al genomen. Maar wel met tenzij's .Ik hou als het ware een inspraakronde, thuis, en hier, bij mn psychologe, en huisarts. Ik heb de rust nodig die die beslissing me gaf. Ik kan nu gedachtestromen waarvan ik weet dat ze nergens heen leiden behalve naar meer angst beter stoppen dan voorheen, want het (leven)
hoeft niet meer. Zie je de functie van mn beslissing ? Aan de andere kant, het functioneert alleen zolang ik mezelf serieus neem. Ik bijt in mijn eigen staart, want door de beslissing te nemen, en er stappen in te zetten, kom ik aan de ene kant dichter bij mn dood, terwijl ik aan de andere kant, mn leven zin geef. Het is een catch 22. Eenmaal in een zinnige situatie, een situatie waarin mijn pijnknoppen niet steeds ingedrukt blijven, kan ik besluiten toch te willen leven, maar direct daarna slaat het leven toe. En al heel snel daarna zit ik alweer klem, en hoe ik ook probeer het anders te zien, in 30 jaar is het me niet gelukt om authenticiteit over mijn leven te ervaren. Het
is echt gewoon niet mijn leven. Je moet je voorstellen dat je 's ochtends wakker wordt in een ander bed, in een ander huis. Het is een goed bed, en een prima huis, maar je herkent het niet, Goed, het went wel, maar het is niet van jou.
Arend, ik zou zeker willen leven, als dat wel zo was, als het anders was. Een doodswens is een gefrustreerde levenswens. Dat is zeker zo. De dood kennen we niet, zeg je, en daarom kunnen we niet weten of we dood willen. Maar dan geldt dat toch niet voor het leven, want dat kennen we wel. Althans ons eigen. Waarom zou je dat moeten willen ?
Ik heb jarenlang geprobeerd me dat leven eigen te maken. Maar het blijft alsof ik een computerspelletje bedien, het is niet mijn wereld waarin ik beweeg, en de bewegingen zijn niet natuurlijk. Yoga, meditatie, mindfulness, aura reading, hypnose, etc. het helpt een beetje, in bepaalde periodes waarin het redelijk gaat, maar in de slechtere periodes kom ik gewoon niet in dat lichaam. Dan fantaseer ik een lichaam waar ik in kan, maar dan werkt het niet. Ik heb verschillende medicatie gebruikt, vnl. kalmering en anti-psychotica. Maar ze helpen me niet, ze bevestigen alleen maar wat ik toch al weet, ik ben hier niet thuis.
Ik heb ook geprobeerd om met dat leven te breken, helemaal opnieuw te beginnen. Maar begon ik opnieuw, dan sleepte dat probleem achter me aan, want ik werd dan iemand zonder verleden. Dan moet je met niks beginnen, nou zelfs een baby begint niet met niks. Het kostte me bergen energie om mezelf vorm te geven, met als gevolg dat mijn 'nieuwe leven' al net zo onecht werd als het oude. Hierbij heb ik ook veel mensen veel pijn gedaan. En het is niet zo dat ik geen hart heb.
Het lijkt erop dat we allemaal denken dat we een soort universele kijk op het leven hebben. Arend denkt bijvoorbeeld dat alle mensen willen leven, omdat hij dat zelf zo ervaart. Ik geloof dat niet, anders zou ik wel willen leven. Ik geloof niet dat wij 'na de dood' nog bestaan. Ik geloof dat wij werkelijk een gevolg zijn van vele toevallige gebeurtenissen, en wij zijn de oorzaak van weer andere toevallige gebeurtenissen. Daarin zie ik geen plan, geen goed, en geen kwaad. Het is logisch dat de meeste mensen willen leven, zoals Arend, omdat die mensen zich willen voortplanten. Daar is niets mis mee, begrijp me niet verkeerd, ik vind niet dat alle mensen beter dood kunnen gaan ofzo. Maar zo zie ik dat wel.
De engelen die ik een paar jaar geleden overal zag, dat was mooi. Ik was in de rouw, over mezelf dus, en overal waar ik alleen was, kwamen er engelen om me heen staan, en vliegen. ze zongen een prachtig lied. En ze keken liefdevol toe. Ik ging bijna geloven dat de rooms katholieke kerk het ware geloof was, want de engelen waren gekleed in prachtige gewaden, en hun haar was van gouden strengen. Ik vond het fijn om ze bij me te hebben, ik voelde me getroost en geliefd. Ik verlangde naar de dood, om daar door hen ontvangen te worden.Ik bedoel niet dat ik op dat moment zelfmoord wilde plegen, want ik probeerde het te gebruiken om mijn leven weer zin te geven.
Op een dag ging ik wandelen in het bos. De engelen kwamen heel dichtbij die dag. Ik probeerde ze beter te bekijken. En terwijl ze in een kring om heen stonden, zag ik dat zij helemaal niet wit waren, maar grijs. En ze keken niet liefdevol, maar ze keken angstig, en ze zongen geen lied, ik besefte ineens dat ik helemaal geen lied had gehoord, ik had hen alleen maar zien zingen. Maar ze zongen niet, ze schreeuwden iets. Ook zonder geluid, en daarbij zwaaiden ze afwerend met hun armen. Hun haar was niet goudkleurig, dat was de zon die er een randje aan gegeven had. En ik kon niet goed zien of ze nu waarschuwden voor gevaar, of dat ze me gevaar toewensten, en eigenlijk wist ik niet eens meer of ze angstig keken, of boos.
Daarna heb ik ze nooit meer gezien. Ik denk dat ik het allemaal ingebeeld heb. En zo is denk ik religie ontstaan. Maar dan met een bedoeling, met de bedoeling om elkaar te overtuigen van het goede dat boven ons regeert, en het kwade dat onder ons ontwricht. Heel gezond voor een samenleving, maar als je er niet in geloofd is het net zo moeilijk om er in te gaan geloven, als dat het is om te stoppen met geloven, wanneer je we wel in geloofd. Ik heb Jesus nog nooit in mijn hart gevoeld, en dan zal een christen zeggen dat ik hem niet heb toegelaten, maar hoe kan ik dat ook ? Ik geloof niet in (zijn) goddelijkheid. Dat is geen keuze van mij, dat is een gevolg van mij, puur toeval.
Reïncarnatie, waarom zou er reïncarnatie zijn ? dat zou echt nergens op slaan. Waartoe zou het dienen ? Kom ik toch weer op die goed/kwaad strijd, die is ingebeeld. Het is goed om vlees te eten, want je wordt er gezond en sterk van, maar het is slecht voor de koe die je opeet. En als het goed is voor de koe die je opeet, dan is het toch ook goed om opgegeten te worden, dus dood te gaan ? Ook denk ik weleens, 600 levens tot de verlichting, give or take... Wat is dan het probleem met zelfdoding ? Het is niet zo dat zelfdoding een leven waardeloos maakt, dat is iets wat de kerk ervan maakt, maar als reïncarnatie gebeurd, dan is alle ervaring waardevol. Hoewel ik dus niet onderschrijf dat dat gebeuren zou.
Wat ik wel heb ervaren is dat het leven verder gaat dan ons lichaam. Nee, ik bedoel niet dat we na de dood... Ons persoon, daar ben ik van overtuigd, daar geloof ik in, die houdt op te bestaan, en in de grote loop der dingen, houdt die eigenlijk op met terugwerkende kracht. Maar leven is een energie die vanuit de aarde omhoog komt, en in planten en dieren (waaronder mensen) huist. Dat is niet universeel volgens mij, het komt in allerlei kleuren en vormen, en het zoekt zijn weg door de levende wezens heen. En mijn leven, mijn energie is in een verkeerd huis gekomen. Of, anders gezegd, mijn huis ontvangt energie waar het niets mee kan. Alsof ik een populier ben met eiken wortels. Ik kan niet van mezelf houden, niet omdat ik mezelf stom vind, maar omdat de energie niet past. De energie die ik uit de aarde krijg is van iemand anders, veel zwaarder dan de energie die ik van mezelf heb, en de energie die ik van mezelf heb, is veel lichter dan de energie die naar me gestuurd wordt. (let wel, ik zie hier geen intelligente kracht aan het werk, allemaal biologie, natuurkunde, stofjes en straling)
Het begin van een leven is wel bezieling. Dat heb ik bij mezelf gezien. Maar die ziel is een ding. Die leeft niet. Die geeft leven aan een lichaam. Als een chip, een computertje. Toen mijn lichaam 8 was, kwam ik er pas in. Daarvoor was er iemand anders, en die is er uit gefloept. Dat had ik nooit moeten doen, maar ik wist niet beter, ik wilde perse leven, en dacht beter een half leven te hebben dan geen leven. Nu zie ik dat anders, een half leven is een halve dood. Half geboren, half gestorven. Gaan liggen voordat opgestaan is. Geen schijn van kans.
Maar al deze gedachten en meer, ze leiden ertoe dat ik beter onder woorden krijg wat ik toch al denk. Dat is wel goed, het helpt wel, en dat je me respecteert nog meer. Het verandert nog niet het probleem, weet je, ik kom met dit verhaal, wetende dat er sowieso eerst weerstand zou komen, en gaandeweg zal er nog wel meer weerstand komen. Ik vond het heel eng om te schrijven, dat ik niet wil leven enzo. Maar het doet me goed dat je toch probeert me halverwege te ontmoeten. Hopelijk kunnen antidepressiva iets doen met die energiehuishouding, of met de energie die ik aantrek. Iets dat het probleem niet oplost, maar wel opheft. Als dat kan, dan zou ik daar voor gaan. Maar of het kan, ik weet het niet, ik weet het gewoon echt niet. Ik hoop het.
Morgen heb ik mn volgende afspraak, ook eng. Ik heb de ervaring met psychiaters dat ik nooit krijg om wat ik vraag, maar altijd andersom. Wanneer ik geen medicatie wil spuiten ze me plat, en andersom. Ik heb weleens eerder om antidepressiva gevraagd, maar dan vonden ze me niet somber, of ze dachten dat ik alleen maar dacht somber te zijn, maar het niet echt was. Nou ja, ik heb wel geleerd voor mezelf op te komen in dit soort situaties

omg wat een lang bericht

sorry...