treinen komen soms niet aan, noodweer, storm en averij

[justa litlle while longer]

Hallo,

Eigenlijk ben ik hier gekomen via het tweede artikel na deze Google :
Vanaf mn 12de tot mn 23ste heb ik 8 keer op een emotionele manier geprobeerd zelfmoord te plegen. Daarna besloten dat dat voor mij niet werkt, en dat ik niet alleen maar dood wil, maar op een bepaalde manier dood wil (of beter gezegd, niet wil leven)

Inmiddels ben ik al weer 41, en ondanks veel therapie en meditatie, mindfulness, hypnose, etc. weinig opgeschoten. Mijn google staat nog steeds, maar wanneer ik dood als onderdeel, en niet als eindpunt zie, dan werkt het niet. Ik moet echt besloten hebben het te gaan doen, dan komt er afscheidsverdriet, het opgeven, en leegte. En met die leegte komt rust en in die rust is het dragelijker. Daardoor kan ik tot nu toe steeds weer verder.

Toch brengt iedere cyclus van wanhoop-hoop-strijd-verlies-en dood willen, me dichter bij die werkelijke dood. Waarom ? Omdat het pas doorstroomt wanneer ik het echt besloten heb. En iedere keer wordt het moeilijker om mezelf daarin serieus te nemen, daardoor duurt het langer en langer, voordat ik het besluiten kan, en worden mijn plannen steeds serieuzer, en verder uitgevoerd. Ik heb inmiddels de juiste middelen en heb al mn sociale contacten laten afsterven, behalve mn moeder, maar die heb ik zover gekregen dat ze het accepteert en wie weet gaat dat nog leiden tot een waardig einde voor mij, want dat is wat ik wil, nu het niet meer een emotionele vulkaanuitbarsting is met geweld tegen mezelf. Ik wil in vrede en rust besluiten, en uitvoeren, liefst met begrip van (de) anderen.

Ik zit nu in een fase waarin dat verdriet zich af en toe aandient, en ondertussen beweeg ik me richting het uitvoeren van mijn eigen euthanasie. Maar tegelijkertijd doe ik wat ik kan om het anders op te lossen. Zelf zie ik geen oplossing meer, werkelijk niet. Maar om het voor mijn moeder beter dragelijk te maken, laat ik haar meedenken. Ze kwam met antidepressiva. Dat heb ik idd. nog nooit geprobeerd. Volgende week zal ik dat regelen, en zo probeer ik het oog van de naald te vinden om er toch weer uit te komen.

En zodoende ben ik hier dus via mn Googleopdracht gekomen. Ik vond dat artikel best wel goed eigenlijk, de boodschap is geloof ik dat je er geen strijd van moet maken met iemand die suïcidaal is. Dat is ook mijn wens, om in mijn waarde (en waarheid) gelaten te worden, en als je iets weet wat misschien zou kunnen helpen, dan ben ik all ears, maar ik heb geen behoefte aan duiding en sturing, laat staan moralistisch gezwam.

Mijn leven is niet authentiek. Dat voelt niet alleen zo, dat is echt zo. Ik ben de ziel van een miskraam die gebeurde, en ik wilde later alsnog leven, toen ik dit lichaam nam en een onschuldig kind vermoorde. Maar ik heb spijt, en wil niet meer. Want wat ik ook probeer, het is niet van mij, dat merk ik keer op keer, zeer op zeer.

Ik heb weleens gelezen dat de behoefte aan zelfmoord, zelf-euthanasie, een op zichzelf staande psychische stoornis zou (moeten) zijn. Maar als dat zo is, heb ik dat dan, en wat kan er aan gedaan worden ? Zou het mogelijk zijn mijn verkrampte verdriet te laten stromen door mezelf aan iets anders over te geven ? Maar wat is dan net zo rustgevend en ontwapenend als de zekerheid van mijn eigen dood ? Ik weet het niet.

treinen komen soms niet aan, angst, depressie, zelfmoord aan het eind.

[ArendB]

De dood is een leugen.

[Rifje]

Hedtig verhaal!

Ik ga je zo vertellen wat bij mij helpt. Maar eerst wil ik weten wat je al die tijd toch op de been heeft gehouden? Je loopt ruim 20 jaar rond met deze wens maar je leeft nog. Hoe komt dit, want als je echt wilt gaan is dat zo gepiept toch? Er moet iets zijn wat jouw tegenhoud, wat is dat? Tot sLot, aan welke stoornis lijd jij? Ik vind het vreemd dat je zo lang rondloopt met deze gedachten maar nooit medicatie hebt geprobeerd.

Heb je ooit nagedacht over wat er na je dood is? De dood is zeker, ook al heb je geen doodswens. Het is slechts een kwestie van tijd. Geloof je in een leven na de dood? Reincarnatie? Een god? Probeer daar je energie en geduld uit te halen.

[justa litlle while longer]

Rifje, je vragen komen op mij nogal defensief over. Geeft niet hoor, je kunt er misschien gewoon niet tegen dat sommige mensen niet willen leven. Wat mij op de been heeft gehouden beschrijf ik juist heel precies, een cyclus van wanhoop-hoop-strijd-verlies-en dood willen.

Dat ik aan een stoornis moet lijden om dood te mogen willen, zegt me niets. Aan welke stoornis lijdt jij dat je leven wil ? Ik vind het vreemd dat je die vraag stelt, het lijkt net of je me niet geloofd. Is dat zo ? Wat me overigens o.a. tegenhield is het verdriet dat ik nabestaanden aandoe wanneer ik er wel uitstap. Nu er meer begrip is gekomen voor mijn problemen met het leven, en dus met mijn doodswens gaat dat me niet meer "op de been houden". Niet dat dat ooit gerechtvaardigd zou kunnen zijn. Ik kan wel degelijk verantwoordelijkheid nemen voor mezelf. Vandaar ook dat ik me afvraag of zelfdoding altijd een reactie is op een problematiek, of dat het ook een probleem op zichzelf kan zijn. Dat had ik ergens gelezen dat er psychiaters zijn die dat geloven. Dan zou ik nog kunnen proberen om het op die manier te benaderen. Overigens heb ik nooit antidepressiva gebruikt, maar niet alle psycho-farmaceutische middelen zijn dat.

Ook ben ik niet suïcidaal, of in de laatste fase, maar ik ben er wel aan toe om realistisch over mijn eigen gekozen dood na te denken, realistisch, omdat ik merk, over de jaren heen, dat hoezeer ik ook veranderd ben, gehoopt heb, en gepoogd heb, dat het er nog steeds is, onveranderd en puur. Als je jaar in jaar uit met een doodswens leeft, en je bent op een bepaald moment klaar met leven, je laat het los. Waarom zou je dan nog moeten wachten ? Net wat je zegt, het is slechts tijd. Wie heeft daarvan ooit de waarde aangetoond ?

Als je echt wil gaan is dat helemaal niet 'zo gepiept'. Misschien geldt dat voor hoe jij dat zou doen, maar zo zit ik niet meer in elkaar. Als je uit emotie jezelf vernietigd, een emotie die we vast allemaal wel kennen, dan is het soms zo gepiept. Maar als je in kalmte en rust, overtuigd en bewust een keuze wil maken, dan zul je dat met waardigheid willen doen, en niet met geweld. Dat is een heel ander verhaal, dat is veel moeilijker, want je zult vrede willen maken met de mensen die je achterlaat, je zult vrede willen maken met je besluit om te stoppen, en je zult twijfel, wroeging en verwarring tegenkomen. En rouw over je eigen leven. Dat heb ik de afgelopen 3 jaar allemaal doorgemaakt, en het is nog niet klaar, dus ik sta niet met een 'loaded gun', maar ik ben er klaar voor om mijn wens, mijn verhaal af te stemmen met anderen. Met mn moeder dus, en met jullie nu hier. Het is niet zo dat ik mijn beslissing heb genomen en hier kom om medelijden en aandacht te oogsten. Ook is het niet mijn bedoeling om te komen trollen, al begrijp ik dat zo'n onderwerp al snel veel stof doet opwaaien. Ik doe hier mijn verhaal om het te testen. Wie weet is er iemand die dit leest en door hetzelfde is gegaan, en wel een oplossing heeft gevonden.

Het is niet dat ik er nooit over begonnen ben, bij hulpverleners. Maar zij reageren tot nog toe allemaal net als jij, tamelijk defensief. (no pun intended) Het wordt gelijk een discussie over de vraag of ik wel echt van plan ben om morgen mezelf van het leven te beroven. De laatste keer dat ik bij mijn huisarts om euthanasie vroeg, kwam ze al snel met de oplossing dat ik moest verhuizen. Ze werd gewoon blij van haar eigen oplossing, die niet voor mij was, maar voor haar, om het gesprek te stoppen zonder het gevoel te krijgen niet geholpen te hebben. want ze had het gevoel dat ze me echt hielp. Ik heb haar daar in gelaten, ik vind euthanasie ook geen recht, maar ik zou het raar vinden om gelijk aan zelf-euthanasie te beginnen, zonder eerst om hulp daarbij gevraagd te hebben. Sommige mensen worden ook heel boos als ik erover begin. Nogmaals, geen pun intended, maar die mensen die boos worden, die zien mij niet. Die zien hun eigen taboes en oordelen. Schuld en boete. Maar niet die van mij.

Na de dood ben ik een lijk en wordt ik door de wormen opgegeten. En als dat niet zo is, dan ga ik naar de hel, de hemel wil ik niet heen. Of ik kom terug, per omgaande reïncarnatie. Nieuwe ronden nieuwe kansen. Dit leven was nooit van mij, maar van iemand anders, een volgend leven zal wellicht wel van mij zijn. Ik heb van dit leven veel geleerd over authenticiteit.

Ken je dat Tjechische sprookje over de zeemeermin die verliefd werd op de prins die ze uit de zee redde ? Ze wilde zo graag onder de mensen leven dat ze naar de heks ging, maar die vroeg in ruil voor longen en benen, dat ze haar stem weggaf. Nooit meer kon ze zingen, en zingen kon ze, wonderschoon. Eenmaal op land leerde ze het leven kennen, maar zij was daar niet op haar plaats en ze stortte zich in zee en verdronk.

Ik wilde ook zo graag leven, maar mijn lichaam deed het niet. Er was een scheur, ik glipte erdoor, en een ander liet me binnen. Die is nu dood, en ik zit hier vast.

[ArendB]

Een mens kan niet weten of hij dood wil want een mens weet niet hoe het is om dood te zijn.
Een mens wil altijd leven, misschien niet op de manier zoals dat nu gaat, oké.
Kijk eens naar binnen en durf je verlangens te erkennen.

[Rifje]

Hoi,

Alleereerst excuses voor mijn directheid. Het was niet de bedoeling gemeen of bot over te komen. Ik lees mijn bericht net terug en het is inderdaad niet netjes. Nogmaals excuses.

Als jij dit hier schrijft geloof ik je. Ik probeerde echter antwoorden te vinden voor mijn eigen problematiek, waardoor ik de jouwe onbewust even voorbij liep.

Ik vind het een heel zwaar en heftig onderwerp. Dat je geen accute neigingen hebt stelt me gerust. Ik merk dat je voor jezelf al de beslissing hebt genomen. Het enige wat wij hier kunnen doen is de andere kant laten zien.

Ik wil graag met je in discussie. Ik hoop echter niet dat dit defensief overkomt. Ik bied daarvoor bij voorbaat al mijn excuses aan...

Je hebt nog zoveel qua medicatie wat mogelijk is. Ga eens met je psychiater in gesprek. Probeer het gewoon? Misschien ga je anders denken zodra de chemicalien in balans zijn? Welke medicatie heb je al eerder geprobeerd?

Ik respecteer jouw visie over de dood en erna. Ik wil hier inhoudelijk op ingaan aangezien je overkomt als een intelligent persoon. Feitelijk klopt het dat we wij stoffelijk zullen vergaan. Wat gebeurd er echter met ons "zijn", hetgeen wat ons maakt wat we zijn. Kijk eens om je heen, alss beweegd, alles leeft, alles vergaat. Wanneer is dit allemaal begonnen, wie was er het eerst, waar komt dit allemaal vandaan, wat was er hiervoor, waarom is het hier, wie zijn wij eigenlijk echt, is er meer dan dit, waar eindigd het, etc. Dit zijn vragen die niemand kan beantwoorden en niet met logica zijn op te lossen. Deze vragen dienen echter eerst beantwoord te worden voordat je met enige zekerheid kan zeggen dat we vergaan na onze dood en "thats it". Heb je hier misschien over nagedacht? Reincarnatie is een manier om deze vragen te beantwoorden, maar ze worden slechts deels beantwoord.

Probeer eens over deze vragen na te denken. De zin, oorsprong en nut van het leven. Niet alleen over hoe je erover denkt maar ook feitelijk. Ik ben benieuwd waar je op uitkomt en misschien geeft het je een hele andere kijk op het leven? Ik hoop het iig.

[justa litlle while longer]

Hey Rifje,

dank je voor je erkenning Nu kom je niet meer defensief over op me. Dank je voor je reactie. Het is heel lastig om mijn probleem te bespreken zonder dat het een stem voor of tegen het leven is. Ook voor mij hoor. Het is beladen omdat het toch ook taboe is.Taboe heeft iets van bekrompen gekregen, maar het is gewoon zo dat iedere samenleving taboes heeft, en waarschijnlijk nodig heeft.
Ik heb zelf mijn post teruggelezen, en wat me opviel, was dat ik als titel een zinnetje van Herman Van Veen's prachtige lied gebruikte, "treinen komen soms niet aan". Ik weet niet hoe dat overgekomen is, maar in geen geval ben ik van plan om voor een trein te gaan staan, ik keur dat ook enorm af wanneer mensen dat doen. Waarom lijkt me duidelijk, je gaat dat een machinist niet aandoen. dat liedje stond toevallig aan, en ik vind het zo mooi klinken. Het past bij mn gevoel dat optimisme helaas tekort schiet.

Ik heb inderdaad eigenlijk mijn besluit al genomen. Maar wel met tenzij's .Ik hou als het ware een inspraakronde, thuis, en hier, bij mn psychologe, en huisarts. Ik heb de rust nodig die die beslissing me gaf. Ik kan nu gedachtestromen waarvan ik weet dat ze nergens heen leiden behalve naar meer angst beter stoppen dan voorheen, want het (leven) hoeft niet meer. Zie je de functie van mn beslissing ? Aan de andere kant, het functioneert alleen zolang ik mezelf serieus neem. Ik bijt in mijn eigen staart, want door de beslissing te nemen, en er stappen in te zetten, kom ik aan de ene kant dichter bij mn dood, terwijl ik aan de andere kant, mn leven zin geef. Het is een catch 22. Eenmaal in een zinnige situatie, een situatie waarin mijn pijnknoppen niet steeds ingedrukt blijven, kan ik besluiten toch te willen leven, maar direct daarna slaat het leven toe. En al heel snel daarna zit ik alweer klem, en hoe ik ook probeer het anders te zien, in 30 jaar is het me niet gelukt om authenticiteit over mijn leven te ervaren. Het is echt gewoon niet mijn leven. Je moet je voorstellen dat je 's ochtends wakker wordt in een ander bed, in een ander huis. Het is een goed bed, en een prima huis, maar je herkent het niet, Goed, het went wel, maar het is niet van jou.

Arend, ik zou zeker willen leven, als dat wel zo was, als het anders was. Een doodswens is een gefrustreerde levenswens. Dat is zeker zo. De dood kennen we niet, zeg je, en daarom kunnen we niet weten of we dood willen. Maar dan geldt dat toch niet voor het leven, want dat kennen we wel. Althans ons eigen. Waarom zou je dat moeten willen ?

Ik heb jarenlang geprobeerd me dat leven eigen te maken. Maar het blijft alsof ik een computerspelletje bedien, het is niet mijn wereld waarin ik beweeg, en de bewegingen zijn niet natuurlijk. Yoga, meditatie, mindfulness, aura reading, hypnose, etc. het helpt een beetje, in bepaalde periodes waarin het redelijk gaat, maar in de slechtere periodes kom ik gewoon niet in dat lichaam. Dan fantaseer ik een lichaam waar ik in kan, maar dan werkt het niet. Ik heb verschillende medicatie gebruikt, vnl. kalmering en anti-psychotica. Maar ze helpen me niet, ze bevestigen alleen maar wat ik toch al weet, ik ben hier niet thuis.

Ik heb ook geprobeerd om met dat leven te breken, helemaal opnieuw te beginnen. Maar begon ik opnieuw, dan sleepte dat probleem achter me aan, want ik werd dan iemand zonder verleden. Dan moet je met niks beginnen, nou zelfs een baby begint niet met niks. Het kostte me bergen energie om mezelf vorm te geven, met als gevolg dat mijn 'nieuwe leven' al net zo onecht werd als het oude. Hierbij heb ik ook veel mensen veel pijn gedaan. En het is niet zo dat ik geen hart heb.

Het lijkt erop dat we allemaal denken dat we een soort universele kijk op het leven hebben. Arend denkt bijvoorbeeld dat alle mensen willen leven, omdat hij dat zelf zo ervaart. Ik geloof dat niet, anders zou ik wel willen leven. Ik geloof niet dat wij 'na de dood' nog bestaan. Ik geloof dat wij werkelijk een gevolg zijn van vele toevallige gebeurtenissen, en wij zijn de oorzaak van weer andere toevallige gebeurtenissen. Daarin zie ik geen plan, geen goed, en geen kwaad. Het is logisch dat de meeste mensen willen leven, zoals Arend, omdat die mensen zich willen voortplanten. Daar is niets mis mee, begrijp me niet verkeerd, ik vind niet dat alle mensen beter dood kunnen gaan ofzo. Maar zo zie ik dat wel.

De engelen die ik een paar jaar geleden overal zag, dat was mooi. Ik was in de rouw, over mezelf dus, en overal waar ik alleen was, kwamen er engelen om me heen staan, en vliegen. ze zongen een prachtig lied. En ze keken liefdevol toe. Ik ging bijna geloven dat de rooms katholieke kerk het ware geloof was, want de engelen waren gekleed in prachtige gewaden, en hun haar was van gouden strengen. Ik vond het fijn om ze bij me te hebben, ik voelde me getroost en geliefd. Ik verlangde naar de dood, om daar door hen ontvangen te worden.Ik bedoel niet dat ik op dat moment zelfmoord wilde plegen, want ik probeerde het te gebruiken om mijn leven weer zin te geven.

Op een dag ging ik wandelen in het bos. De engelen kwamen heel dichtbij die dag. Ik probeerde ze beter te bekijken. En terwijl ze in een kring om heen stonden, zag ik dat zij helemaal niet wit waren, maar grijs. En ze keken niet liefdevol, maar ze keken angstig, en ze zongen geen lied, ik besefte ineens dat ik helemaal geen lied had gehoord, ik had hen alleen maar zien zingen. Maar ze zongen niet, ze schreeuwden iets. Ook zonder geluid, en daarbij zwaaiden ze afwerend met hun armen. Hun haar was niet goudkleurig, dat was de zon die er een randje aan gegeven had. En ik kon niet goed zien of ze nu waarschuwden voor gevaar, of dat ze me gevaar toewensten, en eigenlijk wist ik niet eens meer of ze angstig keken, of boos.

Daarna heb ik ze nooit meer gezien. Ik denk dat ik het allemaal ingebeeld heb. En zo is denk ik religie ontstaan. Maar dan met een bedoeling, met de bedoeling om elkaar te overtuigen van het goede dat boven ons regeert, en het kwade dat onder ons ontwricht. Heel gezond voor een samenleving, maar als je er niet in geloofd is het net zo moeilijk om er in te gaan geloven, als dat het is om te stoppen met geloven, wanneer je we wel in geloofd. Ik heb Jesus nog nooit in mijn hart gevoeld, en dan zal een christen zeggen dat ik hem niet heb toegelaten, maar hoe kan ik dat ook ? Ik geloof niet in (zijn) goddelijkheid. Dat is geen keuze van mij, dat is een gevolg van mij, puur toeval.

Reïncarnatie, waarom zou er reïncarnatie zijn ? dat zou echt nergens op slaan. Waartoe zou het dienen ? Kom ik toch weer op die goed/kwaad strijd, die is ingebeeld. Het is goed om vlees te eten, want je wordt er gezond en sterk van, maar het is slecht voor de koe die je opeet. En als het goed is voor de koe die je opeet, dan is het toch ook goed om opgegeten te worden, dus dood te gaan ? Ook denk ik weleens, 600 levens tot de verlichting, give or take... Wat is dan het probleem met zelfdoding ? Het is niet zo dat zelfdoding een leven waardeloos maakt, dat is iets wat de kerk ervan maakt, maar als reïncarnatie gebeurd, dan is alle ervaring waardevol. Hoewel ik dus niet onderschrijf dat dat gebeuren zou.

Wat ik wel heb ervaren is dat het leven verder gaat dan ons lichaam. Nee, ik bedoel niet dat we na de dood... Ons persoon, daar ben ik van overtuigd, daar geloof ik in, die houdt op te bestaan, en in de grote loop der dingen, houdt die eigenlijk op met terugwerkende kracht. Maar leven is een energie die vanuit de aarde omhoog komt, en in planten en dieren (waaronder mensen) huist. Dat is niet universeel volgens mij, het komt in allerlei kleuren en vormen, en het zoekt zijn weg door de levende wezens heen. En mijn leven, mijn energie is in een verkeerd huis gekomen. Of, anders gezegd, mijn huis ontvangt energie waar het niets mee kan. Alsof ik een populier ben met eiken wortels. Ik kan niet van mezelf houden, niet omdat ik mezelf stom vind, maar omdat de energie niet past. De energie die ik uit de aarde krijg is van iemand anders, veel zwaarder dan de energie die ik van mezelf heb, en de energie die ik van mezelf heb, is veel lichter dan de energie die naar me gestuurd wordt. (let wel, ik zie hier geen intelligente kracht aan het werk, allemaal biologie, natuurkunde, stofjes en straling)

Het begin van een leven is wel bezieling. Dat heb ik bij mezelf gezien. Maar die ziel is een ding. Die leeft niet. Die geeft leven aan een lichaam. Als een chip, een computertje. Toen mijn lichaam 8 was, kwam ik er pas in. Daarvoor was er iemand anders, en die is er uit gefloept. Dat had ik nooit moeten doen, maar ik wist niet beter, ik wilde perse leven, en dacht beter een half leven te hebben dan geen leven. Nu zie ik dat anders, een half leven is een halve dood. Half geboren, half gestorven. Gaan liggen voordat opgestaan is. Geen schijn van kans.

Maar al deze gedachten en meer, ze leiden ertoe dat ik beter onder woorden krijg wat ik toch al denk. Dat is wel goed, het helpt wel, en dat je me respecteert nog meer. Het verandert nog niet het probleem, weet je, ik kom met dit verhaal, wetende dat er sowieso eerst weerstand zou komen, en gaandeweg zal er nog wel meer weerstand komen. Ik vond het heel eng om te schrijven, dat ik niet wil leven enzo. Maar het doet me goed dat je toch probeert me halverwege te ontmoeten. Hopelijk kunnen antidepressiva iets doen met die energiehuishouding, of met de energie die ik aantrek. Iets dat het probleem niet oplost, maar wel opheft. Als dat kan, dan zou ik daar voor gaan. Maar of het kan, ik weet het niet, ik weet het gewoon echt niet. Ik hoop het.

Morgen heb ik mn volgende afspraak, ook eng. Ik heb de ervaring met psychiaters dat ik nooit krijg om wat ik vraag, maar altijd andersom. Wanneer ik geen medicatie wil spuiten ze me plat, en andersom. Ik heb weleens eerder om antidepressiva gevraagd, maar dan vonden ze me niet somber, of ze dachten dat ik alleen maar dacht somber te zijn, maar het niet echt was. Nou ja, ik heb wel geleerd voor mezelf op te komen in dit soort situaties

omg wat een lang bericht sorry...

[Rifje]

Hi!

Dat is inderdaad een lange post. Ik kan soms, om eerlijk te zijn, de samenhang van je uitspraken niet echt volgen. Daarnaast zijn er wat inconsistenties in je verhaal. Je geloofd in reincarnatie, maar tegelijk ook in het toeval.

Ik wil je graag uitdagen de vragen in mijn vorige post te beantwoorden.

[ArendB]

Geboren worden is geen keus dus we hebben niets te willen. Verlangen mogen we naar liefde. Wat je de ander gunt mag je jezelf gunnen en dus wat jij jezelf gunt mag je de ander gunnen.

Teveel gezwets gaat je ook nergens brengen. Het leven is naar Gods bedoeling heel eenvoudig, de mens haalt zich alleen van alles in het hoofd.

[ArendB]