Ik moet even mijn ei/verhaal kwijt
Geplaatst: zo 06 mei 2018 21:29Hallo lieve mensen,
Na vaak erover nagedacht hebben om een forum te bezoeken ga ik toch maar eens een poging doen. Ik ben nu net 28 jaar en kwam helaas vorig jaar oktober thuis te zitten, want mijn werk in de zorg ging niet meer. Burn-out, sociale angststoornis, PTSS kwamen voorbij als de diagnoses, maar als je het mij vraagt is mijn grote probleem mijn eigenwaarde (of eerder het gebrek hieraan).
Zoals misschien wel meer mensen kreeg ik te maken met de lange wachtrijen voor psychologen en, omdat ik me geen raad wist 8 weken lang zonder hulp, heb ik mij aangemeld bij een online therapie via HSK. Nu maanden verder en langzaam opbouwen op het werk gaat het opnieuw niet goed. Mijn 3e bedrijfsarts inmiddels gaf aan dat ik nog wel een dag erbij kon (nu 3 dagen 1,5 uur). Ik schoot in paniek op het moment dat hij het zei, want het ging immers al moeizaam en zat vaak huilend op kantoor. Deze man had hier geen interesse in en werd al huilend de deur gewezen. Met het gevoel dat ik zo'n behandeling blijkbaar verdiende zat ik alleen te hyperventileren in de auto.
Zoals altijd probeer ik me maar bij de situatie neer te leggen, want er tegenin gaan lukt me niet. Maar nu gaat het dag en nacht door in mijn hoofd: de gesprekken, hoe het gaat escaleren, hoe ik nooit meer gelukkig kan worden en een slaaf ben van de mensen om mij heen. Paniekaanvallen, agressie en boosheid domineren mijn dagen. Ergens zegt een stemmetje in mijn hoofd dat het niet goed is voor mijn herstel om zo door te gaan, maar de stemmetjes dat mensen me zullen afwijzen en bekritiseren als ik dat aangeef zijn veel luider.
En zo zit ik nu in tweestrijd met mezelf. Ik heb niemand om te raadplegen hierin. Mijn vader is een aantal maanden plots overleden, mijn moeder zit al vol met zichzelf en weet niet eens af van mijn "ziekte". Mijn vriend weet alles, maar is beperkt belastbaar in verband met zijn eigen (lichamelijke) ziekte. Verder vertrouw ik niemand en zie ik ook liever niemand, want dan word ik angstig. Ik voel me toch zo alleen...
Ik vraag me wel eens af of ik wel ooit weer in de zorg kan werken, maar durf dit niet uit te spreken want straks heeft dat gevolgen? Zijn er meer mensen met zo'n verhaal als mij? Zijn er meer mensen die zich zo ongehoord voelen door professionals (HA, ARBO) en van het kastje naar de muur gestuurd worden wat betreft "wat goed is voor mij"?
Alvast bedankt voor diegene die de moeite nemen dit te lezen <3
Na vaak erover nagedacht hebben om een forum te bezoeken ga ik toch maar eens een poging doen. Ik ben nu net 28 jaar en kwam helaas vorig jaar oktober thuis te zitten, want mijn werk in de zorg ging niet meer. Burn-out, sociale angststoornis, PTSS kwamen voorbij als de diagnoses, maar als je het mij vraagt is mijn grote probleem mijn eigenwaarde (of eerder het gebrek hieraan).
Zoals misschien wel meer mensen kreeg ik te maken met de lange wachtrijen voor psychologen en, omdat ik me geen raad wist 8 weken lang zonder hulp, heb ik mij aangemeld bij een online therapie via HSK. Nu maanden verder en langzaam opbouwen op het werk gaat het opnieuw niet goed. Mijn 3e bedrijfsarts inmiddels gaf aan dat ik nog wel een dag erbij kon (nu 3 dagen 1,5 uur). Ik schoot in paniek op het moment dat hij het zei, want het ging immers al moeizaam en zat vaak huilend op kantoor. Deze man had hier geen interesse in en werd al huilend de deur gewezen. Met het gevoel dat ik zo'n behandeling blijkbaar verdiende zat ik alleen te hyperventileren in de auto.
Zoals altijd probeer ik me maar bij de situatie neer te leggen, want er tegenin gaan lukt me niet. Maar nu gaat het dag en nacht door in mijn hoofd: de gesprekken, hoe het gaat escaleren, hoe ik nooit meer gelukkig kan worden en een slaaf ben van de mensen om mij heen. Paniekaanvallen, agressie en boosheid domineren mijn dagen. Ergens zegt een stemmetje in mijn hoofd dat het niet goed is voor mijn herstel om zo door te gaan, maar de stemmetjes dat mensen me zullen afwijzen en bekritiseren als ik dat aangeef zijn veel luider.
En zo zit ik nu in tweestrijd met mezelf. Ik heb niemand om te raadplegen hierin. Mijn vader is een aantal maanden plots overleden, mijn moeder zit al vol met zichzelf en weet niet eens af van mijn "ziekte". Mijn vriend weet alles, maar is beperkt belastbaar in verband met zijn eigen (lichamelijke) ziekte. Verder vertrouw ik niemand en zie ik ook liever niemand, want dan word ik angstig. Ik voel me toch zo alleen...
Ik vraag me wel eens af of ik wel ooit weer in de zorg kan werken, maar durf dit niet uit te spreken want straks heeft dat gevolgen? Zijn er meer mensen met zo'n verhaal als mij? Zijn er meer mensen die zich zo ongehoord voelen door professionals (HA, ARBO) en van het kastje naar de muur gestuurd worden wat betreft "wat goed is voor mij"?
Alvast bedankt voor diegene die de moeite nemen dit te lezen <3
